آسیبهای عبادت و دینداری.

یکی از آسیبهای عبادت و دینداری اینه که عبادت و دینداری انسان فصلی،عاریه‌ای و مدّت دار باشه ببینید تعبیر قرآن چقدر جالبه

می ‌فرماید : وَمِنَ النَّاسِ مَن یَعْبُدُ اللَّهَ عَلَی حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَی وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْیَا وَالْآخِرَةَ ذَلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ (حج11)

بعضی از مردم خدا را تنها با زبان می‏پرستند (و ایمان قلبیشان بسیار ضعیف است) همین که دنیا به آنها رو کند و نفع و خیری به آنان رسد حالت اطمینان پیدا می‏کنند اما اگر مصیبتی به عنوان امتحان به آنها برسد دگرگون می‏شوند و به کفر رو می‏آورند! و به این ترتیب هم دنیا را از دست داده‌‏اند و هم آخرت را و این خسران و زیان آشکاری است!

در آیه دیگری می‌فرماید :

فَإِذَا رَکِبُوا فِی الْفُلْکِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَی الْبَرِّ إِذَا هُمْ یُشْرِکُونَ (عنکبوت65)

هنگامی که سوار بر کشتی شوند خدا را با اخلاص می‏خوانند (و غیر او را فراموش می‏کنند) اما هنگامی که خدا آنها را به خشکی رسانید و نجات داد باز مشرک می‏شوند!

و لذا آقا موسی بن جعفر علیه السّلام می فرمایند که بسیار بگو:الّلهمّ لا تجعلنی مِنَ المُعارین‏

امام صادق (ع) هم می فرمایند: إِنَّ الْعَبْدَ یُصْبِحُ مُؤْمِناً وَ یُمْسِیَ کَافِراً وَ یُصْبِحُ کَافِراً وَ یُمْسِیَ مُؤْمِناً وَ قَوْمٌ یُعَارُونَ الْإِیمَانَ ثُمَّ یُسْلَبُونَهُ وَ یُسَمَّوْنَ الْمُعَارِینَ

همانا بنده بامداد کند در حالی که مؤ من است و شام کند در حالی که کافر است ، و ( بالعکس گاهی شود که ) صبح کند کافر و شام کند مؤ من ، و در این میان مردمی هستند که ایمانشان عاریت است و سپس از آنها گرفته شود و آنها را معارین ( یعنی عاریت داده شدگان ) نامند ، سپس فرمود : فلانی از آنها است . (اصول کافی جلد 4 صفحه : 146 روایة)

اما از الطاف خدا نسبت به مؤمنان این است که در لحظه مرگ - که به فرموده امام صادق (ع) شیطان از هر سو برای ایجاد شکّ و گرفتن ایمان مؤمنان تلاش می‏کند.

آنان را در دینداری پایدار و ثابت قدم نگاه می‏دارد. چنانکه قرآن می‏فرماید:

«یُثَبّتُ اللّه الّذینَ آمَنوا بِالقَولِ الثّابِتِ فِی الحَیاةِ الدّنیا و فِی الآخِرَة»(سوره ابراهیم، آیه‏27)

این داستان هم واقعاً خواندنیه :

سی سال قبل از شهادت حضرت علی (ع) که رسول خدا (ص) مشغول خطبه درباره اهمیّت ماه رمضان بودند، خبرِ شهادت علی (ع)را اعلام فرمودند، خوب هر کسی باشد می‌پرسه قاتل کیه؟ هدفش چیه؟ و ...  ولی حضرت علی (ع) می‌پرسند: یا رسول اللّه! آیا لحظه مرگ و شهادت، در ایمان و دین ثابت قدم و در سلامتی فکری و ایمانی خواهم بود؟ رسول خدا (ص) بشارت دادند: بله، آن هنگام در سلامتی از ایمان خواهی بود.( المراقبات، خطبه شعبانیه.)

 در کتاب اصول کافی(اصول کافی، ج‏2، ص 417) روایاتی تحت عنوان «باب المُعارین» به چشم می‏خورد «مُعار» به کسانی گفته می‏شود که ایمانشان عاریه‏ای است و در لحظه مرگ آن را رها کرده و از دست می‏دهند و بدون ایمان از دنیا می‏روند.

خداواندا ما را در ایمان و عبادت ثابت قدم بفرما و حُسن عاقبت به همه عنایت بفرما