مذهب : بودایی ( 68% )

واحد پول :کیات(Kyat)

عضویت : سازمان ملل متحد

جمعیت : 42.720.196نفر (July 2004 est.)

روز استقلال :

شهرهای عمده :ماندالای, مولمین, باگو, باسین, تائنگی

امید طول عمر : 60 سال

رشد سالانه جمعیت : 0.47 درصد (July 2004 est.)

نژاد : 

مساحت : 678.500 کیلومتر مربع

خط ساحلی : 1.930کیلومتر

مختصات جغرافیایی : 22 درجه شمالی و 98 درجه شرقی

نقشه جفرافیایی

نقشه سیاسی

حکومت : قدرت در اختیار « شورای ملی برقراری نظم و قانون » است که 19 عضو دارد و رئیس آن رهبر کشور است. قانون اساسی ماده‏ای دارد که طبق آن مجمعی 489 نفره از حق انتخاب شورای وزیران و شورای کشور، که رئیس آن رهبر کشور خواهد بود، برخوردار است. در آوریل 1992 طرحی دربارة قانون اساسی ارائه گردید. در مه 1990 انتخابات چندحزبی برگذار شد ولی شورای ملیِ برقراری نظم وقانون که متشکل از نظامیان است، از انتقال قدرت به « اتحادیة ملی برای دموکراسی » که اکثریت رأی را کسب کرده بود امتناع کرد. ? حزب عمدة سیاسی دیگر که از پشتیبانی نظامیان برخوردار است, حزب وحدت ملی است.

آموزش : میزان باسوادی : 6/80% ( 1990 ). سنین تحصیل اجباری : ( فرضاَ ) 5 تا 10 سال. تعداد دانشگاه : 3.

دفاع : کل نیروهای مسلح : 280،000 ( 1991 ) به‏علاوة 50،000 شبه نظامی « نیروی پلیس خلق » و 35،000 میلیشیای خلق. خدمت سربازی : ندارد.

جغرافیا : شمال و غرب میانمار کوهستانی است. در شرق و امتداد مرز تایلند فلات‏ شان جای دارد. مرکز و جنوب کشور متشکل از زمینهای پست استوایی است. ? رودهای مهم : ایراوادی، سیتانگ، مِکونگ. ? بلندترین نقطه : قلة هکاکا بورازی، 5881 متر. ? آب و هوا : آب وهوای برمه استوایی است، و از مه تا اکتبر درمعرض بارانهای موسمی قرار می‏گیرد که در جنوب، بارندگی تا 5،000 میلی‏متر می‏رسد.

اقتصاد : برمه از لحاظ کشاورزی، چوب و مواد معدنی غنی است، ولی به دلیل ارتباطات ضعیف، عدم توسعه و شورشهای جدی از سوی تعدادی از اقلیتهای قومی، این کشور از سودبردن از منابعش ناتوان بوده است. حدود 80% نیروی کار به زراعت معیشتی می‏پردازد.

تاریخ معاصر : میانمار که از هند تحت سلطة بریتانیا در 1937 جدا گشت، در جنگ جهانی دوم به میدان جنگ نیروهای بریتانیا و ژاپن مبدل شد. میانمار به عنوان کشوری مستقل از جامعة کشورهای مشترک‏المنافع کناره‏گیری کرد، و به ویژه پس از کودتای ژنرال اونه‏وین در 1962 تماس‏های خارجی را به حداقل رساند. تلاش‏های پی‏گیر مسلحانه برای کسب خودمختاری از سوی اقلیتهای غیربرمه‏ای نقش ارتش را تقویت کرده است. از 1988 تا 1989 تظاهرات برای دموکراسی، حکومت نظامیان را به مخاطره انداخت، ولی این تظاهرات سرکوب شد. به دنبال انتخابات چند حزبی 1990 نظامیان از قدرت دست نکشیدند و اعضای مهم اتحاد ملی برای دموکراسی و از آن جمله رهبر این حزب آئونگ سان سوکی را بازداشت کردند و یا تحت محدودیتهایی قرار دادند. در دهة 1990 نظامیان فعالیتشان را بر ضد جدایی طلبان با موفقیت افزایش دادند.