مجموعه افرادى چون، خالد بن ولید، ابوعبیدة بن جراح و عتاب بن اسید اموى و مثنى بن حارثه شیبانى و معاذ بن جبل و انس بن مالک، و شرحبیل بن حسنه، که نماینگر گروه ابوبکر بودند.

عمر و هواداران براى رهایى از دست ابوبکر و پیروانش به راههاى گوناگونى متوسل شدند، هم چنین روابط ناخوشایند بین پیروان این دو گروه به خوبى آشکار است.

و طبرى امارت حجاج را توسط عتاب بن اسید در سال 11 هجرى نقل کرده در عین اینکه او فرماندار (حاکم) مکه هم بود.

جواب: نظریه حزب قریش بر تئورى ترور مخالفان تکیه داشت به همین سبب وقتى عمر و یارانش، براى آتش زدن خانه فاطمه(علیها السلام) دختر پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله وسلم) آمدند (در خانه على(علیه السلام) و حسن و حسین و فاطمه(علیهم السلام) حضور داشتند) زیرا على(علیه السلام) از بیعت با ابوبکر امتناع ورزیده بود. به عمر گفتند: در خانه فاطمه(علیها السلام) است.

در حالیکه عثمان در زمان رسول الله و ابوبکر به مقامى نرسیده و جدایى بین ابو بکر و عثمان افتاد زیرا که آندو از دو جناح مختلف قریش بودند. با بررسى روایات ترور ابوبکر و عتاب و پزشک عرب حارث بن کلده کسى که مسموم کردن ابوبکر را کشف کرد و اینکه ابوبکر و عتاب در یک روز مردند بدون آنکه یکى از آنکه کشته شدن دیگرى را بشنود متوجه این مطالب مى شویم که: آن دو مسموم شدند و سریعاً مردند بدون آنکه یکى از مرگ دیگر باخبر شود.

و عتاب بن اسید هنگام مرگ عمرش به 30 سال نمى رسید.

و در این مسئله دو چیز مهم مى باشد:

1 ـ ترور عتاب با زهر

2 ـ ترور او در همان روز ترور ابوبکر.

عملیات ترور ابوبکر و طبیب عرب حارث بن کلده و عتاب بن اسید حاکم مکه و امیر حجاج با «زهر» و در دو شهر دور از هم و در همان روز بر نیرومندى مؤسسه بزرگى در آن لحظه دلالت مى کند.

زید بن ثابت چندین بار در زمان عمر و عثمان و در هنگام غیبت آن دو حاکم مدینه شد و این، اعتماد آن دو را به زید، ثابت مى کند. و ابوبکر نیز به عتاب بن اسید اموى اعتماد زیادى مى کرد، همچون اعتماد عمر بر معاویة بن ابوسفیان. بطوریکه در سال دوم خلافت ابوبکر عتاب اسید اموى را سرپرست حجاج قرار داد.

یعنى ابوبکر عمر را از اماره حج عزل کرد و به جاى او عتاب را قرار داد و همین امر اهمیت زیادى در رابطه این دو با یکدیگر با خلیفه داشت، و سبب بهم خوردن رابطه آن دو با هم شد و کشته شدن عتاب اموى را در پى داشت.

امویان به سه حزب تقسیم مى شدند و از میان آنها عده اى یارى دهندگان على بن ابى طالب(علیه السلام) بودند مثل خالد و عمر و ابان اولاد سعید بن عاص، و عده اى یاران ابوبکر مثل عتاب بن اسید اموى (حاکم مکه). و عده دیگر همپیمانان عمر بن خطاب که بیشتر از همه بودند، از آن جمله عثمان بن عفان، ابوسفیان و پسرانش، یزید، عتبه، معاویه، ولید بن عقبه، سعید بن عاص.

افراد گروه اول با ترور و شهادت در جبهه هاى جنگ به قتل رسیدند بدین صورت که حکومت آنها را در جنگهاى مختلف به منظور رهایى حکومت از آنها شرکت مى داد. و گروه دوم و سوم از میادین جنگ دور بودند.

به نظر مى رسد که طراحان قتل ابو بکر، نقشه قتل او را در مدینه و عتاب را در مکه همزمان طراحى کردند. واین دلالت بر قدرت تشکیلات تروریستى آنها دارد.

[55] کنزالعمال، متقى هندى، ج 2، ص 189.

[56] ابن أبى شیببه و بخارى در نارخش و یعقوب سفیان و ابن عساکر این سخن را نقل نکردند و عقلانى هم در اصابتش، ج 5، بخش 1، ص 56 این سخن را ذکر کرده است، و بخارى آن را در التاریخ العقبر آورد. و محامعى در آمالیش، کنزالعمال، ج 10، ص 290.

[57] مختصر تاریخ دمشق، ج 8، ص 26، ج 10، ص 290; تاریخ طبرى، 3/165 چاپ اعلمى، بیروت; انساب الاشراف، بلاذرى، العقد الفرید، ابن عبدیه، ج 4، ص 274، السقیفه و الخلافة، عبدالفتاح، ص 13.

[58] کنزالعمال، ج 8، ص 118، کتاب موت، تاریخ طبرى، حوادث سال 13، الکامل فى التاریخ، ج 2، ص 204.

[59] تاریخ المدینة المنورة، ج 2، ص 147.

[60] الامامة والسیاسة، ج 2، ص 119.

[61] الطبقات، ج 3، ص 181، انساب الاشراف، ج 1، ص 579.

[62] العقد الفرید، ابن عبد ربه، ج 4، ص 250.

[63] شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحدید، ج 2، ص 29.

[64] شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحدید، چاپ دار احیاء الکتاب العربى، ج 2، ص 29.

[65] همان، ج 2، ص 31 ـ 32.

[66] همان.

[67] همان; المسترشد، محمد بن جریر طبرى.

[68] مسند احمد بن حنبل، ج 1، ص 55، تاریخ طبرى، ج 2، ص 446.

[69] همان.

[70] تاریخ طبرى، ج 2، ص 327; الکامل، ابن اثیر، ج 3، ص 82.

[71] تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 153، در حالى که سهم امام على(علیه السلام) شش هزار درهم بوده است!

[72] الاستیعاب، ج 2، ص 471; المعارف، ابن قتیبه، ص 345; تاریخ طبرى، ج 3، ص311; سیره ابن هشام، ج 1، ص 385.

[73] به مروج الذهب، ج 2، ص139; تاریخ یعقوبى، ج 4، ص 139; انساب الاشراف، ج 1، ص 404; مستدرک الحاکم، ج 3، ص 476; الاصابه، ابن حجر، ج 3، ص 384; اسدالغابه، ج 3، ص 440 مراجعه فرمایید.

[74] طبقات ابن سعد.

[75] العقد الفرید، ابن عبد ربه اندلسى، ج 6، ص 292; تاریخ طبرى، بیروت چاپ مؤسسه اعلمى، ج 2، ص 611; المعارف، ابن قتیبه، ص 283; والحارث بن کلدة بن عمرو الثقفى، طبیب عرب، اسدالغابه، ج 2، ص 413; البدایه والنهایه، ج 10، ص 137; العقد الفرید، ج 5، ص 5; ج 6، ص 318، و او مناظره جالب با شاه ایران انوشیروان دارد، ج 6، ص 387.

[76] العقد الفرید، ابن عبد ربه اندلسى، ج 4، ص 250، طبقات ابن سعد، ج 3، ص 198، مروج الذهب، مسعودى، ج 2، ص 301.

[77] دلائل النبوة، بیهقى ، ج 3، ص 334.

[78] مختصر تاریخ ابن عساکر، ج 24، ص 24.

[79] تاریخ طبرى، ج 2، ص 442 ـ 443; تاریخ ابن وردى، ج 1، ص 222.

[80] تاریخ طبرى، ج 3، ص622; تاریخ أبى زراعه دمشقى، ص34; تاریخ ابى الفداء، ج1، ص222.

[81] صحیح بخارى، ج4، ص490; باب جوائز الوافد، ج12 و 29; صحیح مسلم ، ج11، ص89.

[82] سیره ابن هشام، ج4، ص305; تاریخ طبرى، ج2، ص442; طبقات ابن سعد، ج 2، ص 262.

[83] العقد الفرید، ج 4، ص 247.

[84] العقدالفرید، ج 1، ص 156، السقیفه، سلیم بن قیس، ص 85.

[85] تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 170.

[86] العقد الفرید، ابن عبد ربه، ج 2، ص 250.

[87] المعارف، ابن قتیبه، ص 383.

[88] الطبقات، ابن سعد، ج 3، ص 198.

[89] خزیره، طعامى است از گوشت درست مى شود، اول گوشت را قطعه قطعه مى کنند سپس با آب مى پزند، وقتیکه آماده شد به آن آرد اضافه مى کنند. آنگاه با هر خورشت دیگر خورده مى شود.

[90] الطبقات، ابن سعد، ج 3، ص 198; مختصر تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج 13، ص 118.

[91] الکامل فى التاریخ، ابن اثیر، بیروت، چاپ دار صادر، ج 2، ص 418 ـ 419.

[92] همان.

[93] تاریخ ابى الفداء، ج 1، ص 222.

[94] الریاض النضره فى مناقب العشرة، ابو جعفر المحب طبرى، بیروت، چاپ دارالکتب العلمیه، ج 1، ص 259.

[95] تاریخ الخلفاء الراشدین، ذهبى، ص 121.

[96] الطبقات، ابن سعد، بیروت، چاپ دار صادر، ج 3، ص 49، طبقات خلیفه ص 8، تاریخ خلیفه ص 156، بیروت، چاپ دارالفکر، اسد الغابه، ج 6، ص 262.

[97] تاریخ طبرى، ج 2، ص 618.

[98] العقد الفرید، ابن عبد ربّه، ج 4، ص 253.

[99] الکامل فى التاریخ، ابن اثیر، ج 2، ص 425.

[100] سوره شعراء، (26)، آیه 227.

[101] مختصر تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج 13، ص 120.

[102] تاریخ طبرى، حوادث سال 11 هجرى، ج 2، ص 460.

[103] همان.

[104] تاریخ الخلفاء، سیوطى، ص 98.

[105] همان، ص 104.

[106] مختصر التاریخ دمشق، ابن عساکر، ج 13، ص 124، الطبقات، ابن سعد، ج 3، ص 192.

[107] شرح نهج البلاغه، معتزلى، ج 2، ص 31 ـ 32; الشافى، مرتضى، ص 241 ـ 244.

[108] الکامل فى التاریخ، ج 3، ص 168 ـ 169.

[109] اسدالغابه، ابن اثیر چاپ دار احیاء التراث العربى، ج 3، ص 581; الاستعاب، ترجمه، 1377، ج3، ص1036; الکامل فى التاریخ، ابن اثیر، بیروت، چاپ اعلمى، ج2، ص617.

[110] شرح نهج البلاغه، ج 2، ص 31 ـ 34; الشافى، مرتضى، ص 241 ـ 244.

[111] الاصابة، ابن حجر، ج 2، ص 451; الطبقات، ابن سعد، ج 5، ص 446; المعارف، ابن قتیبه، ص 283; اسد الغابه، ابن اثیر . 3/359، سیره ابن هشام 4/936.

[112] سیرة ابن هشام، ج 4، ص 1079.

[113] تاریخ الطبرى، ج 3، ص 550.

[114] اعلام النساء، ج 4، ص 114; الامامة والسیاسة، ابن قتیبة، ج 1، ص 12، السقیفة والخلافه، عبدالفتاح عبدالمقهود، ص 14.

[115] المعارف، ابن قتیبه، ص 283.

[116] تهذیب التهذیب، ابن حجر، ج 7، ص 83; تهذیب الکمال، مزى، ج 16، ص 283.

[117] همان.

[118] اسد الغابة، ابن اثیر، ج 3، ص 359، تهذیب الکمال، مزى، ج 19، ص 283.

[119] تاریخ طبرى، ج 2، ص 612.

[120] همان.

[121] الاستیجاب، ابن عبدالله درهامش الاصابة، ج 1، ص 553 ـ 554.

[122] مختصر التاریخ دمشق، ابن عساکر، ج 13، ص 77.

[123] تاریخ ابى زرعه، ص 298; مسند احمد، ج 2، ص 1; کنز العمال، ج 1، ص 246.

[124] مختصر تاریخ عساکر، ج 14، ص 357، البدایة والنهایة، ابن کثیر، ج 7، ص 184، الاصابة، ج 2، ص 417.

[125] الطبقات، ابن سعد، ج 3، ص 198، مختصر تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج 13، ص 118.

[126] تهذیب، الکمال، مزى، ج 12، ص348.

[127] الوافى بالوفیات، ج 19، ص 439.

 منبع : کتاب داستان ترور ابوبکر و عایشه