همه ساله با فرا رسیدن پانزدهم ماه عبری نیسان در فصل بهار یهودیان سراسر جهان با برگزاری یکی از مهمترین اعیاد مذهبی خود یعنی عید «پسح» خروج از مصر و آزادی اجداد خود را یادآوری می‏کنند. آغاز این عید هشت روزه دینی، در دو شب اول با چیدن سفره مخصوص و اجری مراسم، طبق ترتیب ذکر شده در کتاب «هگادا» (شامل شرح مراسم این شب وقیع خروج از مصر) برگزار می‏شود. این مراسم شامل چندین مرحله است که مفسرین دلیل متعددی برای هر یک ذکر کرده‏اند. در این مختصر مفاهیم و نشانه‏هی هر مرحله عنوان می‏شود:

 قدش (تقدیس) همانند شب‏هی شنبه و سیر اعیاد شروع مراسم سفره بزرگ خانواده براخی (دعا) یائین می‎‏گویند و کلیه افراد خانواده پیاله اول را می‏نوشند.

«ین مرحله نشان‏گر شادی و سرور به خاطر اجراء فرمان خدا است»

 اورحص (طهارت دست‏ها) دست‏ها را شسته ولی براخی «عل نطیلت یادئیم» را نمی‏گوئیم.

«طبق یه‏ی از کتاب یشعیی نبی فصل 1 یه 16 اشاره است به طهارت قلب‏ها»

 کرپس (خوردن کرفس) کرفس را در سرکه یا آب نمک فرو می‏بریم و براخی (دعا) هاداما می‏گوئیم و می‏خوریم.

«سبزی سمبل تجدید حیات نباتات در آغاز فصل بهار است. که اشاره‏ی است به شروع حیات نوین بنی‏اسرائیل پس از آزادی که آن هم در فصل بهار بود»

 یحص (نصف کردن مصا یا نان فطیر) از سه مصی نشانه‏دار وسطی را گرفته و آن را نصف می‏کنیم، نصف بیشتر آن ر برای «افیقومن» پنهان کرده و نصف دیگر آن را بین دو مصا قرار می‏دهیم.

«دلیل معمول این کار برانگیختن سؤال برای کودکان حاضر بر سر سفره و اشتیاق آنه برای دنبال کردن مراسم است...»

 گفتگوی وقیع خروج بنی‏اسرائیل از مصر) پس از خواندن (هالحما) «با دست گرفتن مصا در دست» «هگادا» را (موضوع خروج از مصر) شروع می‏کنیم و موقع رسیدن به «هی شعامداه» سفره‏ی روی چیزهی چیده شده در سفره پهن می‏کنیم و موقع «دینو» آن را برمی‏داریم و در آخر «گائل یسرائل» پیاله دوم را می‏نوشیم».

«ین بخش هدف اصلی مراسم است که یکی از صواب‏هی بزرگ کلیمیان است که سعی می‏شود با دقت در این شب انجام شود».

 رحصا (شستن دست‏ها قبل از صرف شام) دست‏ها نطیلا گرفته (شسته) و قبل از خشک کردن آن براخی «عل نطیلت یادئیم» می‏گوییم.

«ین بخش دومین طهارت دست‏ها را دربردارد طبق روال معمول قبل از غذا دست‏ها با ترتیب خاص طاهر می‏شوند».

 موصی مصا (گفتن براخی «دعا» نان فطیر) سه مصا را در دست گرفته براخی هموصی می‏خوانیم. مصی زیرین را رها کرده و از دو تی باقی مانده تقسیم می‏کنیم و قبل از خوردن براخی «عَل اخیلت مصا» را می‏گوئیم و می‏خوریم.

«عبارت موصی مصا به معنی خارج کردن و آشکار کردن نان فطیر است و این بخش جزء احکام معمول یهود است که قبل از خوردن نان بر آن براخا (دعا) می‏خوانند».

مارُور (سبزی تلخ) مقداری کاهو یا سبزی تلخ در حَلِق (معجونی مثل سمنو که برای پسح تهیه می‏شود) فرو می‏بریم و براخی «عَل اخیلت مارُور» را گفته و می‏خوریم.

«خوردن سبزی تلخ نشانه چشیدن و احساس تلخی‏هاست که‏ بنی‏اسرائیل در دوران بندگی مصر متحمل شده‏اند».

 کُورِخ (پیچیدن لقمه) از مصی زیری مقداری جدا کرده با مقداری کاهو یا سبزی تلخ گرفته هر دو با هم در حلق فرو برده و جمله «مصا او مارُور» خوانده و می‏خوریم.

«ین لقمه حاوی نان فطیر و سبزی تلخ در حلق که شبیه گِل است و نشانه کار سخت و گِل‏مالی و خشت‏زنی عبرانیان است. ضمنا نان فطیر سمبل غریزه خوب و سبزی تلخ در ینجا نشانه‏ی از نفس اماره است به تفسیری از فرمان خداوند در تورات آمده است ز(ب*ن ن(ز*ز(مً یعنی «خدا را با تمامی قلبت دوست بدار و عبادت کن» به معنی آن که با هر دو غریزه خوب و بد می‏توان به عبادت خدا پرداخت».

 شولحان عُورِخ (سفره گسترده) شام را با شادی صرف می‏کنیم و رسم است شام را با تخم ‏مرغ پخته شروع می‏کنند.

«سفره گسترده اشاره است به دعوت همه برای شرکت در این مراسم مقدس و تخم‏مرغ پخته که هر چه حرارت می‏بیند سفت‏تر می‏شود نشانه حالات مؤمنین است که علی‏‏رغم تحمل مشکلات و مصائب زندگی به خاطر یمان به حکمت خالق خود مقاوم‏تر و استوارتر می‏شوند».

 صافون بارخ (خوردن مصی پنهان شده و گفتن دعی پس از خوردن غذا) بعد از صرف شام مقداری از نصف مصی پنهان شده را به نام «افیقومن» گرفته و قبل از خوردن جمله «زِخِر لِقُربان پسح» را خوانده و می‏خوریم و پس از شستن دست‏ها بیرکت همازُون (دعا بعد از غذا) می‏خوانیم و در آخر پیاله سوم یائین را با گفتن براخی «بوره پِری هَگِفِن می‏نوشیم».

«افیقومن نشان‏گر پاداش پنهان الهی است در ازی صواب‏هی انسان همان‏گونه که در یه آمده است (خدیا چقدر نعماتی که برای پارسیان خود پنهان نموده‏ی کثیرند). نظر مفسر دیگر این است که هیچ چیزی تا ابد پنهان و پوشیده نخواهد ماند».

 هِلل نیرصا (خواندن مدح و ثنا و رضیت پروردگار) پس از خواندن سرود «هلل» پیاله چهارم یائین را می‏نوشیم و پس از نوشیدن براخی آخر یائین «عَل پِری هگِفِن» را می‏گوئیم.

«ین بخش مدح و ثنا و رضیت الهی است که در چند فصل از مزامیر حضرت داود تشکیل شده است به نشانه قدرشناسی از یات و معجزات الهی در حق بندگانش قرائت می‏شود که امید است در نظر

او مقبول افتد و رضیتش حاصل گردد».